Opgedragen aan Loes…
Afgelopen week nam ik afscheid van ‘tante’ Loes. Ze was voor mij dan wel geen échte tante -want als kind leerde ik van mijn ouders uit beleefdheid tegen de vrienden van hen- “tante of oom” te zeggen. Beetje vreemd, maar wel lekker! Ze voelde als een échte tante.
Deze vrouw, de moeder van mijn toenmalige vriendinnetje was zo’n lieve, enorm gezellige gangmaker: wat hebben we diverse zomers leuke momenten met elkaar meegemaakt ‘op de camping’!…….. Inmiddels zijn er zo’n 30 jaar verstreken, waarin er enorm veel is gebeurd: ik ging studeren, logeerde bij een ouder stel, ging samenwonen, alleen wonen, thuis wonen én weer alleen wonen. Vervolgens besloot ik weer samen te wonen, te trouwen, kinderen te krijgen (wat ons is gegund). In bovenstaande periode heb ik gewerkt, diverse banen gehad en vele opleidingen gevolgd. Je snapt het waarschijnlijk al: geen ruimte en tijd (in mijn hoofd) voor dit soort contacten.
Gelukkig is Tante Loes precies 1 maand voor haar overlijden weer op mijn pad gekomen…
Op 20-12-2023 organiseerde ik mijn allereerste ‘cirkel voor 65-plussers’, waaraan zij graag wilde deelnemen. Wat heeft deze middag een onuitwisbare indruk op ‘ons’ achter gelaten. Mede door de interactieve werkvormen, ondersteund door beeldmateriaal en muziek, maar bovenal door de VERBINDING die ontstond. Er zijn tranen van verlies, ontroering en realisatie gehuild én er is ontzettend gelachen, gedanst en genoten!
Op 20-01-2024 kreeg ik bericht dat Tante Loes plotseling was overleden. “Wat? Nee! Hoe kán dit nou?” Ik kon het niet bevatten. Zo’n MOOI mens met een prachtige ZIEL! Dit was zó voelbaar in de zaal tijdens haar afscheid. Een engel is heengegaan…
Nu ik inmiddels 45 jaar (oud) ben en zelf in rustiger vaarwater ben belandt, realiseer ik mij dat mijn verlangen om weer te verbinden met dierbare mensen van ‘vroeger’, belangrijk is geworden. Wat had ik het fijn gevonden als Tante Loes mij nog wat extra levenswijsheid had kunnen meegeven op de momenten dat wij elkaar hadden ontmoet. Van fysieke ontmoeting zal helaas geen sprake meer zijn. Een geruststellende gedachte op dit moment is, dat ik haar energetisch wél kan ontmoeten…
Ik weet nog, dat ik tegen haar zei: "ik geloof ‘denk ik’ niet zo in Engelen", waarop ze zei: “nou, ik wel hoor, heel sterk zelfs"!
Wat voor mij een troostend idee is, is dat zij precies 1 maand na ons laatste contact, naar boven is geroepen om voortaan dienst te doen als Engel. Voor diegenen op de wereld die (een beetje) steun nodig hebben om hun HART te kunnen dragen…
Lieve Marriët, wat ben ik als moeder, ongelooflijk trots op jou. Ja, we hebben zeker heel veel herinneringen gemaakt met "tante" Loes. Dank voor je enorme steun bij haar verlies. Een lieve vriendin verliezen na 42 jaar vriendschap is ook voor mij heel verdrietig. Gelukkig laat jij ook mij zien hoe ik dit een mooi plekje kan kan geven. Dankjewel lieve schat.
Ik weet dat jij heel veel mensen zal raken.
Liefs, Mieke, je mama.