Niets blijft hetzelfde…

Afgelopen weken heb ik al diverse keren gehuild.

Tranen om aankomend afscheid.

Afscheid van wat er nu is en afscheid hoe het ooit was.

Meestal in stilte met een knoop in mijn maag en vandaag met dikke tranen…

Nu vormen we met z’n vieren een gezin. Toen waren we vader en moeder. En heel vroeger waren we ‘vadertje en moedertje’ aan het spelen

Vanaf 02-02-2026 zal alles anders voelen!

In juli j.l. onderwierp ik mij voor het eerst aan een sessie met plant-medicijnen. In de loop van dat proces zei ik herhaaldelijk: “ik mag mijzelf toestemming geven”.

Waar dit over ging was mij toen echt een groot raadsel…

Hoe hard ik ook probeerde te achterhalen wat het mij eigenlijk wilde zeggen, ik kwam er niet uit. De planten wisten het echter al wel…

Afgelopen weken heb ik mijzelf toegestaan meer te mogen gaan loslaten - wat min-of-meer nog wat voelt als 'moeten', hoewel ik poog er 'willen' van te maken.

Onze oudste zoon los te gaan laten. Niet echt los, maar anders vast te houden.

Te vertrouwen op zijn wijsheid, op zijn krachten en zijn verlangen.

Verlangen om op eigen benen te staan, eigen keuzes te maken - die niet per se de mijne zullen zijn ;-)

Een tijdje geleden sprak hij mij op veroordelende toon aan: “mam, wat doe jij nou eigenlijk in huis? Alleen appel-pap maken en de was”!

Ik keek hem verbaasd aan en vroeg hem: “hoe kom je hier nou toch bij?”

Het ergste nog: hij meende het bloedserieus!

Blijkbaar zijn het deze bezigheden die hem in het bijzonder opvallen.

Ik heb er hartelijk - vanuit mijn tenen - om gelachen!

Af en toe kijk ik foto’s en video'tjes van meer dan 19 jaar terug, toen het nog een ‘hummeltje’ was. Ik smelt bij het zien van deze beelden en het horen van zijn kinderstemmetje.

Nu hoor ik regelmatig een brom-toon: met enige regelmaat mokkend om wat er niet is (gedaan) of een ‘brom’ in zijn grote-mannen-stem.

Mijn hoofd weet dat het goed is dat hij de ruimte krijgt om te doen waar hij (geen) zin in heeft.

Mijn hart wil er (nog) niet aan dat wij over enkele maanden overwegend separaat zullen wonen.

‘S Avonds op de bank met bekers hete thee en een koekje - vaste prik - hebben we gevieren een fijn gesprek. Hij belooft tot mijn grote vreugde om om het weekend naar Drenthe te komen.

Niets blijft hetzelfde… Die realisatie wordt groter en groter, naarmate de jaren gaan tellen.

Kijk maar om je heen: de natuur met haar bomen, leeft ons dat voor.

De herfst is op dit moment op z’n krachtigst met al haar prachtige, rijke kleuren.

Voor je het weet, liggen alle blaadjes op de grond.

De gevallen blaadjes staan enerzijds voor loslaten, maar anderzijds voor innerlijke groei.

Ieder jaar weer dikkere wortels en een jaarring erbij:

steviger gegrond, krachtiger en vier overeind!

Zonder te weten wat het leven zal brengen, vol vertrouwen in wat zich wil gaan ontvouwen...