Spijt op je sterfbed…

Mensen hebben vaak van één ding spijt op hun sterfbed. Niet, omdat ze te weinig gewerkt hebben. Echter wél, omdat ze hun leven geleefd hebben, volgens de verwachtingen van anderen… Niet hebben geluisterd naar hun interne fluisteren…

Niet de moed hebben gehad om daar open voor uit te komen.

Met als gevolg dat ze zich ‘massaal’ aanpassen. Aanpassen aan de normen en waarden van anderen. Afstemmen op de wind die er waait… Omdat dat zo ‘hoort’ of, omdat men vindt dat je het niet kan maken tegenover de ander.

Eigenlijk voel je het diep van binnen wel…

Het kan zijn dat je meer dan eens een goedbedoelde smoes bedenkt om ergens niet naar toe te hoeven. Of je besluit ergens toch met wat tegenzin naar toe te gaan en sluit je aan in een kring met stoeltjes. Je kijkt later wat ongezien op je horloge of je al aanstalten kan maken om je uit de voeten te maken. Tenslotte is er ook een andere weg: eerlijk en oprecht aangeven dat je gevoelsmatig een andere beweging te maken hebt: ‘(on)gewoon’ niet gaan, omdat je voelt dat iets anders belangrijk(er) voor je is.

Ook deze maand ligt er zo’n uitdaging. Kan ik dicht bij mijzelf blijven én bij het plan om het Pieterpad te hervatten nabij Doetinchem óf een week op workation te gaan in m’n caravannetje uit 1978? Ja!

Ik voel dat ik trouw aan mijn eigen plan mag blijven. Dit is zó belangrijk, gezien het leven sneller en sneller lijkt te gaan naarmate je ouder wordt. Dat je daarmee wellicht een andere leuke bijeenkomst mist, is wat je op de koop hebt toe te nemen.  

Waar het écht over gaat, is over oprecht en vanuit positieve intentie komen opdagen – verassende momenten creëren.

Uiteraard niet alleen voor jezelf, juist óók voor de ander, uit onverwachte hoek. Door bijvoorbeeld een lief berichtje of handgeschreven kaart te sturen, een bakje soep te brengen, vers geoogste kruiden uit eigen tuin of een zelfgemaakt baksel mee te nemen, kleding te repareren, een boek weg te geven uit de kringloopwinkel, ‘zomaar’ een cadeautje geven, iemand (uitbundig) begroeten, bemoedigen of gedag te zwaaien. Op onverwachte momenten: een klein -en tegelijkertijd groot- gebaar van liefde overbrengen!

Het grootste gebaar van liefde naar jezelf, is door met regelmaat gehoor te geven aan je eigen interne stem! Op je sterfbed zal je hopelijk terugkijken op een vervuld leven en kan je tegen jezelf zeggen: “ik heb mijn leven geleefd vanuit míjn waarden...".

Herken jij bij jezelf dat je vaak meegaat in het verwachtingspatroon van de ander, terwijl je eigenlijk een andere behoefte hebt? Mocht je het fijn vinden om uit vaste patronen te willen stappen en heb je daarbij enige ondersteuning in nodig?

Marriët weet (inmiddels ;-) raad...

De weg naar herstel van een overprikkeld zenuwstelsel. Naar een leven vol vervulling!